Niech żyje chucpa

19 czerwca 2011
Dorota Szwarcman

Wyszła pierwsza płyta Ingolfa Wundera w Deutsche Grammophon – w piątek była premiera wydania na rynek polski. Koledzy w gazetach codziennych już zareagowali tutaj i tutaj. Są i krótkie wypowiedzi pianisty. Ale wszelkie granice przekracza wywiad zamieszczony w książeczce dołączonej do płyty – tekst wyłącznie po polsku, rozmowę przeprowadził niejaki Jürgen Otten (chyba to autor tej pozycji).

Wywiad zaczyna się od wstępu, oto jego początek: „Drudzy będą pierwszymi: w ten sposób można w skrócie podsumować wyniki Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego w 2010 roku. Wszyscy eksperci jednoznacznie wypowiedzieli się, że nie Julianna Awdiejewa, nominalny zwycięzca konkursu, tylko austriacki pianista Ingolf Wunder zasłużył na pierwszą nagrodę”. W wywiadzie również pada niemal jednobrzmiące z tym zdaniem pytanie: „Wszyscy fachowcy twierdzili jednoznacznie, że zasłużył Pan na zwycięstwo. Czy dotarły do Pana te pogłoski wokół Pana osoby i domniemanej błędnej decyzji jury?” Wywiadowany pozwala sobie odpowiedzieć: „Tak, nie było możliwe, tego nie usłyszeć [interpunkcja oryginału, DS]. W Polsce był to skandal – mówiono o największym od czasów Pogorelicha. Ale ja próbowałem nie zajmować się tymi dyskusjami”.

Otóż NIE, NIE I NIE. Nieprawdą jest że „wszyscy fachowcy twierdzili jednoznacznie”, że Wunder powinien wygrać. Jesteście tu wszyscy świadkami tego, że ani przez sekundę tak nie uważałam i nie byłam w tym zdaniu bynajmniej odosobniona. Więcej, cały czas odnosiłam wrażenie, że Wunder jest sztucznie windowany. Jak było, mogliśmy obejrzeć w konkursowej punktacji. Według jego konkursowych osiągów nie należała mu się moim zdaniem nawet II nagroda. O wiele lepszy był Trifonov – teraz już także zwycięzca Konkursu im. Rubinsteina; ciekawe, jak mu pójdzie na Konkursie im. Czajkowskiego (grał wczoraj I etap – słyszał ktoś?).

Ale przedstawiciele Deutsche Grammophon przyjechali już ponoć nastawieni na to, że Wunder wygra i od razu pewni, że to z nim będą współpracować. Bardzo byli zaskoczeni, kiedy nie wygrał. Kto ich urobił? Jak widać, z planów nie zrezygnowali, wzięli go. Ciekawam, jak na tym wyjdą.

A sama płyta? Słuchając jej otwierałam oczy coraz szerzej. Gdzie ten spontaniczny Ingolf z konkursu, zdobywający publiczkę temperamentem i efekciarstwem? Ta płyta jest stateczna, jakby grał starszy pan – może chłopak chce naśladować papę Harasiewicza? Wszystkie tempa wolne, żadnych zaganiań i galopowań (a to przecież był zawsze jego znak rozpoznawczy). Jak nie podobało mi się – poza finałem – bałaganiarstwo jego konkursowej gry, tak ulizanie i porządnictwo jego nagrania po prostu śmiertelnie mnie nudzi. Na płycie jest Sonata h-moll, Polonez-Fantazja, Ballada f-moll i Andante spianato i Wielki Polonez. Z ulgą wyjęłam płytę z gramofonu. 

Pianista nie zgodził się, by na „niebieskiej płycie” NIFC znalazła się Sonata. Teraz już wiadomo, dlaczego. Ciekawam, co wunderomani powiedzą na tę płytę. Jeśli ktoś jest fanem samej postaci, zapewne przyjmie od niego wszystko. Jeśli był zwolennikiem jego produkcji konkursowych, może być bardzo rozczarowany. To po prostu nie ten sam pianista. Trzeba przyznać, że aby stać się aż takim kameleonem, potrzebne są duże umiejętności i giętkość. Ale kim jest prawdziwy Wunder i o co mu chodzi – nie wiadomo.