Dobrze jest w danym teatrze operowym obejrzeć na początek spektakl już „uleżany” – można wtedy mieć już pewne wyobrażenie o poziomie teatru. Ja trafiłam na Toskę – realizację, która miała premierę 11 lat temu.

…bywało w Dreźnie i okolicach, lepszych i gorszych, znanych i mniej znanych, dłużej i krócej. Dziś pojechaliśmy szlakiem paru z nich. A wieczorem, na koncercie, słuchaliśmy Beethovena, który również to miasto odwiedził.

Kirilla Petrenkę zobaczyłam dziś na żywo po raz pierwszy – z jego obecną orkiestrą. Wcześniej oglądałam go tylko w sieci, kiedy dyrygował Łucją z Lammermoor w Monachium w reżyserii Barbary Wysockiej.

W ramach nowego projektu Instytutu Muzyki i Tańca zespół Gruppo di Tempera grał dziś w sali kameralnej FN program w sam raz na poprawę humoru.

Odrobiłam właśnie zaległość jeszcze z października: nie mogłam wówczas być na premierze Dydony i Eneasza Polskiej Opery Królewskiej, a teraz na krótko wróciła na afisz.

…i zrozumiałe jest, dlaczego kwartet założony przez Alinę Ibragimovą z kolegami z Royal College of Music tak właśnie się nazwał, kiedy tylko się go posłucha.

Warszawska Halka od grudniowej wiedeńskiej, poza obsadą, orkiestrą i chórem, różni się tym, że nie dusi się już na malutkiej scenie jak w Theater an der Wien. Miejsca ma aż nadto.

Jutro warszawska premiera „wiedeńskiej” Halki. Z Piotrem Beczałą, który zaśpiewa rolę Jontka w pierwszych trzech z sześciu spektakli, spotkaliśmy się dziś w Operze Narodowej na konferencji prasowej.

Pomstowałam, że aby zobaczyć Vandę Antonina Dvořáka, muszę jechać aż do Teatru Łaźnia Nowa w Nowej Hucie. Ale to przecież tam jest osiedle Wandy, centrum handlowe Wanda, klub sportowy Wanda, no i oczywiście… Kopiec Wandy, więc gdzieżby było lepiej?

To był pomysł dyrektora artystycznego Opery Rary, Jana Tomasza Adamusa, żeby do dzieła Monteverdiego dodać współczesną interpretację muzyczną, on też wybrał do tego celu kompozytorkę Teoniki Rożynek.