1 marca mówi się o różnych rocznicach, których obchody są mniej lub bardziej uzasadnione, ale dla nas najważniejsze są i pozostaną urodziny Chopina. W tym roku 210-te.

Jak wiecie, uwielbiam jeździć i robię to często. Co prawda teraz tu i ówdzie bruździ koronawirus, ale miejmy nadzieję, że to się w końcu jakoś opanuje.

Dobrze jest w danym teatrze operowym obejrzeć na początek spektakl już „uleżany” – można wtedy mieć już pewne wyobrażenie o poziomie teatru. Ja trafiłam na Toskę – realizację, która miała premierę 11 lat temu.

…bywało w Dreźnie i okolicach, lepszych i gorszych, znanych i mniej znanych, dłużej i krócej. Dziś pojechaliśmy szlakiem paru z nich. A wieczorem, na koncercie, słuchaliśmy Beethovena, który również to miasto odwiedził.

Kirilla Petrenkę zobaczyłam dziś na żywo po raz pierwszy – z jego obecną orkiestrą. Wcześniej oglądałam go tylko w sieci, kiedy dyrygował Łucją z Lammermoor w Monachium w reżyserii Barbary Wysockiej.

W ramach nowego projektu Instytutu Muzyki i Tańca zespół Gruppo di Tempera grał dziś w sali kameralnej FN program w sam raz na poprawę humoru.

Odrobiłam właśnie zaległość jeszcze z października: nie mogłam wówczas być na premierze Dydony i Eneasza Polskiej Opery Królewskiej, a teraz na krótko wróciła na afisz.

…i zrozumiałe jest, dlaczego kwartet założony przez Alinę Ibragimovą z kolegami z Royal College of Music tak właśnie się nazwał, kiedy tylko się go posłucha.

Warszawska Halka od grudniowej wiedeńskiej, poza obsadą, orkiestrą i chórem, różni się tym, że nie dusi się już na malutkiej scenie jak w Theater an der Wien. Miejsca ma aż nadto.

Jutro warszawska premiera „wiedeńskiej” Halki. Z Piotrem Beczałą, który zaśpiewa rolę Jontka w pierwszych trzech z sześciu spektakli, spotkaliśmy się dziś w Operze Narodowej na konferencji prasowej.