Trzy razy Olga P.

29 września 2009
Dorota Szwarcman

A ja wróciłam z pięknego spektaklu, który będzie jeszcze można obejrzeć w Warszawskiej Operze Kameralnej 30 września, 2 października oraz 7, 9 i 10 grudnia. Tą premierą rozpoczął się II Festiwal Haendla, w ramach którego jeszcze wiele atrakcji – zobaczcie na stronie, jakie gwiazdorskie obsady. A tutaj w arii z Imeneo bohaterka spektaklu Tre donne, tre destini, który, jak się okazało, był jej pomysłem.

Trzy kantaty włoskie z wczesnego okresu twórczości Haendla. Trzy silne postacie kobiece. Trzy losy? Nie, w gruncie rzeczy jeden: każda jest w jakiś sposób porzucona. Lukrecja, pohańbiona, wybiera samobójstwo, Armidę zdradza ukochany Rinaldo, Agrypiny, choć otruła męża dla syna, czyli Nerona, tenże syn zamierza się pozbyć. Każda postać jest określona przepiękną muzyką, utrzymaną w włoskim stylu, wywodzącym się od Alessandra Scarlattiego, ale już wykazującą cechy haendlowskie, z tymi słodkimi niezapomnianymi melodiami, głębokimi emocjami.

Spektakl w WOK został pomyślany jako jeden ciąg, wykonywany bez przerwy, a pomiędzy kantatami grane są utwory instrumentalne (akompaniuje zaledwie pięcioosobowy zespół z Mapap na czele). Podczas nich śpiewaczka idzie się przebierać, a tymczasem tańczy para: mężczyzna, który symbolizuje tego wrednego typa, a kobieta raz jest rywalką, innym razem alter ego bohaterki. Tancerką jest reżyserka zarazem, Izadora Weiss, która od pewnego czasu zajmuje się już tylko choreografią i reżyserią, ale dla Olgi Pasiecznik, z którą czuje pewną duchową wspólnotę, zrobiła wyjątek i zatańczyła (w ostatniej z kantat jest cały passus, kiedy wykonują dokładnie te same gesty). Scenografia (Marleny Skoneczko) jest minimalistyczna, stroje też. Takie neutralne tło najlepiej towarzyszy skłębionym emocjom i pięknu niesionemu przez śpiew.

A Olga P. jest wspaniała. Ileż, poza cudowną barwą i techniką, znaleźć można w jej głosie, w jej interpretacji, jaką gamę uczuć: rozpacz, nadzieję, pragnienie zemsty, ból, czułość… Wychodzimy absolutnie zauroczeni. Po raz kolejny. Nie zauważając, że minęło półtorej godziny.